«کوچه درختی» با خوابی آشفته آغاز می شود. راوی در این خواب به دکان عزیزآقا، دکانی که در کودکی مشتری آن بوده، رفته است. از سقف دکان نیمه تاریک خون می چکد. راوی از خواب می پرد و دیگر خوابش نمی برد و در این بی خوابی شبانه گذشته اش را مرور می کند. مرور گذشته با نثری که پیوستگی و ضرباهنگی خوشایند و گوش نواز دارد نوشته شده است. کم کم ته مزه ای شیرین از خاطره عشق اول نیز چاشنی این یادآوری های خوشایند می شود و همه چیز دست به دست هم می دهند تا روایتی نوستالژیک با عناصری بیش و کم آشنا رقم بخورد. نثر روان و پیوسته را با لذت پی می گیریم و با راوی همراه می شویم و اگر آن گذشته را زیسته یا چیزهایی از آن شنیده