زمانی که درباره مولفه های یک خبرنگار خوب یا حرفه ای سخن می گوییم، چند ویژگی به ذهن متبادر می شود. باهوش بودن و توجه به اطراف از جمله این ویژگی هاست. زمانی که با خبرنگار حرفه ای این پرسش را مطرح می کنید چطور سوژه خود را پیدا می کند، پاسخ او این است که اطرافش مملو از سوژه است و تنها با نگریستن آنها را کشف می کند.

در جامعه مطبوعات در ایران ما خبرنگاران زیادی داشتیم که به خوبی برای این کار تربیت شده و سوژه را به گونه ای برای مخاطبان باز می کردند که آنها چیز جامانده ای را حس نکنند.

اما برای تبدیل شدن به خبرنگار خوب، تنها درس و دانشگاه راهگشا نیست. خبرنگاری و روزنامه نگاری یک حس مانند شاعری و نویسندگی است و نمی توان آن را 100 درصد در فرد با آموزش تزریق کرد. دانشگاه به دانشجویان رشته ارتباطات و روزنامه نگاری کمک می کند چگونه دنبال سوژه باشند و چه مولفه هایی را رعایت کنند اما برای تبدیل شدن به یک روزنامه نگار خوب به فراتر از اینها نیازمندیم. از این روست که تاکید می کنم روزنامه نگاری خصلتی است که باید در وجود فرد باشد و کسانی که فاقد آن هستند در سطح یک روزنامه نگار متوسط باقی می مانند. حرفه ای های این حوزه خطر می کنند و برای شان مهم نیست که زندگی شان بر سر کارشان نابود شود که نمونه آن را به ویژه در خبرنگاران جنگ و حوادث می بینیم.

به خاطر دارم شبی در دهه 50 سقف فرودگاه مهرآباد به واسطه بارش شدید برف فروریخت و عده زیادی زیر آوار ماندند. بسیاری از روزنامه نگاران که حتی حوزه خبری آنها نبود در فرودگاه مهرآباد حاضر شده و گزارش های بسیار زیبایی از این فاجعه نوشتند. سخت است البته به این گزارش ها لقب زیبا داد، اما متن روزنامه نگاری مانند یک شعر، رمان و هایکوی تلخ اما زیباست.