واقعیت این است که هجوم فیلم های کمدی یا شبه کمدی یا بعضا طنز به سینماهای کشور بر اساس نقشه از قبل طراحی شده نیست: بلکه از ضرورت ناشی می شود. اقتصاد وحشتناک و بیمار حاکم بر کشور سینما را به سمتی می برد که فیلمسازان خوب ما هم به این فکر کنند که دل مخاطب عام را به دست آورند. دل مخاطب عام هم با فیلم های جدی و اجتماعی حاصل نمی شود بلکه با دو ژانر و دو ساختار به دست می آید. اول فیلم هایی با داستان های عاشقانه که در سینمای بعد از انقلاب ساخته نمی شود و نمونه های مشابه این فیلم ها (عروس) را بیشتر فیلم اجتماعی باید دانست تا عاشقانه: و دیگری فیلم کمدی چراکه مردم ما بیش از هر چیزی به خندیدن نیاز دارند.