سال ها پیش زمانی را که یک کنکوری تمام عیار بودم، خوب به خاطر دارم. دو سال بود که نه میهمانی می رفتم، نه در مسافرت های خانوادگی حضور داشتم و نه لحظه ای را بدون اضطراب آن امتحان کذایی، می توانستم با آرامش بگذرانم. عید هم در قرنطینه کامل بودم که مبادا آن دو هفته طلایی را که موسسه کنکور بر آن تاکید کرده بود از دست بدهم و رقیبان از من جلو بیفتند. در تمام آزمون های آن موسسه و سنجش مرتب شرکت می کردم و طبق پیش بینی نمودارها و منحنی های آن موسسه رتبه ا م باید سه رقمی می شد.