شیخ الاسلام مولوی عبدالحمید روحانی سرشناس اهل سنت چهره بانفوذی است. او کسی است که نزدیکی دیدگاهش به هر یک از جریان های سیاسی، آرای استانی به وسعت سیستان و بلوچستان و حتی اهل سنت ساکن دیگر استان ها را تحت تاثیر قرار می دهد. چنین است که پیگیری حقوق آنها را بر خود واجب می بیند؛ همانگونه که حمایت از وجهه ایران را در برابر مقامات کشورهای اهل سنت. با این حال آنچه نام او را در هفته گذشته به تیتر خبرها کشاند سفر به سرزمین وحی بود. سفری که می توانست در موسم حج امری عادی به نظر بیاید؛ اما با به یاد آوردن گلایه های اخیر او از محدودیت هایی که برخی نهادهای اطلاعاتی و امنیتی پیش روی سفرش حتی به شهرهایی در درون مرزهای ایران قرار داده بودند، به امری خاص تبدیل شد.

روز شنبه انتشار تصویر امام جمعه اهل سنت زاهدان نشسته بر صندلی هواپیما و رهسپار زیارت حرمین شریفین این گمانه را تقویت کرد که شاید محدودیت هایی که بر سفرهای او اعمال شده رو به پایان است. این تصویر حدودا یک ماه پس از آن منتشر شد که 21 نفر از نمایندگان در تذکری مکتوب به وزیر اطلاعات این سوال را مطرح کردند که «در شرایطی که کشور در برابر تهدیدات بیگانگان نیاز به تقویت و همبستگی ملی دارد، علت ایجاد محدودیت در تردد و مسافرت های آقای مولوی عبدالحمید چیست؟»

عبدالحمید اخیرا در گفت و گویی با روزنامه اعتماد گفته بود: هر وقت از ایران خارج شدیم با هیچ رسانه ای صحبت نکردیم و همیشه اعتقاد داشتیم حرفی اگر داریم باید در همین جا بزنیم. چند سال پیش در مکه مکرمه ملک عبدالله ضیافتی داشت که از جاهای مختلف افراد را دعوت کردند. ایشان پرسید که وضعیت اهل سنت در ایران چطور است من گفتم الحمدلله. به خاطر اینکه اعتقاد دارم نیازی نیست که ما حرف مان را به ملک عبدالله بزنیم. ما حرف مان را اینجا به آقای روحانی می زنیم. مساله ما درونی و خانوادگی است. مسائل خانواده را نباید بیرون بازگو کنیم. در اینجا حرف مان را باید بگوییم و گلایه های مان را مطرح کنیم اما بیرون با هیچ رسانه ای مصاحبه نکردیم.اگر کل دنیا را هم به ما بدهند به یک وجب از این خاک هم خیانت نمی کنیم. این اعتقاد ما است. ما ناامید نمی شویم.