«بازگردیم به دامان طبیعت» یا «سیزده فروردین روز طبیعت است» و «همه چیز طبیعی‎اش خوب است» و... در این تعابیر و موارد مشابه آنها، تصویری کلیشه ای و خیالی از طبیعت به دست می‎آید که معمولا مابه ازایی در واقعیت ندارد و بیش از آنکه بیانی از وضعیت بیرونی جهان هستی باشد، به آرزوها و آمال انسان شهرنشین عصر جدید اشاره دارد. به عبارت روشن‎تر، «طبیعت» در این جملات، به معنای دشت و دمن و جنگل هایی پر دار و درخت یا بیابان هایی بکر و برهوت، یا کوه های سر به فلک کشیده ای است که دست تطاول مداخله های فن آورانه بشری به آنها نرسیده و طبیعی بودن و تروتازگی آنها را به تاراج نبرده است. این تصویر خیالی از طبیعت، به منزله