توی ماشینش که نشستم کولر روشن بود. خنکای کولر توی گرمایی که مغز را بخار می کرد فوق العاده چسبید. یک بویی مثل بوی وانیل و قهوه هم کابین اتاق را پر کرده بود و این نوید دهنده این بود که یک سفر درون شهری خوب شروع شده است. ماشین هنوز به دنده سه نرسیده بود که یکهو راننده شروع کرد بلند بلند ایران ای سرای امید را خواندن... یک بلند می گویم یک بلند می شنوید. صدایش بد نبود ولی خب هر چیزی آداب و اصولی دارد. گفتم خدا رو شکر که حالت خوبه و دلت خوشه! اصلا جواب نداد. بعد تابلوها و بنرهای تبلیغاتی را مثل گوینده های تبلیغات نمایشگاه کتاب محکم و کوبنده می خواند و بعد با دهنش آهنگ می زد و سرخوشی خوبی داشت. حالا افتاده بودیم توی ترافیک اتوبان. یکهو آن همه شور و نشاط و انرژی فسی کرد و انگار خاموش شد. بغض کرد. بعد گفت مهندس!