سامان قدوس یکی از بااستعدادهایی بود که توسط کارلوس کی روش به تیم ملی ایران دعوت شد. او مانند رضا قوچان نژاد، اشکان دژاگه، دنیل داوری، استیفن بیت آشور و خیلی از بازیکنان دیگر مانند برادران نظری، بدون بازی در لیگ کشورمان به تیم ملی ایران دعوت شد.

او هم مانند دیگر بازیکنان حرفه ای، با چارچوب ها و استانداردهای بین المللی آشناست چون فوتبال حرفه ای با کسی تعارف ندارد. اگر در ایران بازیکن حق دارد به صورت همزمان با 5 تیم مذاکره کند و با دو تیم قرارداد ببندد، در فوتبال حرفه ای همه حدود خود را می شناسند و از حریم خود بیرون نمی روند. اگر تراکتورسازی، پرسپولیس، استقلال پرونده های قطور انضباطی در فیفا دارند و از پنجره نقل و انتقالات محروم می شوند به این دلیل است که فوتبال ما اصولا با قانون میانه ای ندارد و ترجیح می دهد مشکلاتش را با کدخدامنشی حل کند. اگر برای حل مشکل مهدی طارمی و اشتباهی که این بازیکن و باشگاهش مرتکب شدند، کار به مذاکره روسای جمهور دو کشور ایران و ترکیه کشید، به این دلیل است که حکم قانونی را برنمی تابیم، اعتنایی به قانون نمی کنیم و اهمیتی برای آن قائل نیستیم. این روزها وقتی داستان های سریالی انتقال سامان قدوس به اوئسکای اسپانیا و رن فرانسه را می شنویم، از خود می پرسیم سامان قدوس که با فرهنگ حرفه ای اروپا بزرگ شده و کاملا به آن آشناست چرا باید مرتکب چنین اشتباه فاحشی شود؟ دو باشگاه به گونه ای برآشفته شده اند و هر کدام تهدید به شکایت می کنند که گویی با هر دو تفاهمی همزمان صورت گرفته است. این موارد فقط در فوتبال ایران دیده می شود ودر فوتبال حرفه ای ردی از آن وجود ندارد. این که چنین اتفاقی رخ می دهد فقط یک معنا دارد: شاید در اردوهای تیم ملی، بازیکنان لیگ برتر، ژن ایرانی او را بیدار کرده باشند. این که این روزها هم اوسترسشوندز سوئد (باشگاه فعلی سامان)، اوئسکای اسپانیا و رن فرانسه هر 3 شاکی هستند حکایت از این دارد که اتفاقی غیرحرفه ای رخ داده است. اتفاقی که البته ما با آن کاملا آشنا هستیم.