علی اشرف درویشیان نوشتن را با خلق داستان هایی برای کودکان آغاز کرد و در ادامه به خلق روایت هایی برای بزرگسال ها روی آورد؛ اما در هر دو گونه ادبی یک بینش و نگاه را دنبال کرد. او متاثر از تجربه های زیست شخصی و حرفه ای با عمق درد و رنج مردم آشنا بود و در شرایطی که پدرش آنها را ترک کرده بود و به عنوان اولاد ارشد همراه مادرش مسئولیت خانواده را بر عهده داشت، خیلی زود تن به کار و بار مسئولیت زندگی داد؛ بعدها هم وقتی معلم شد و به روستا ها برای آموزش رفت و فقر و فلاکت بچه ها را دید، بیش از پیش نسبت به رنج دیگری حساس شد. او بسیار وامدار استادش جلال آل احمد بود، نخستین بار مفهوم تعهد اجتماعی و مسئولیت نویسنده را آل احمد در او بیدار کرد؛ به همین خاطر، تا پایان عمرش نگاه توام با احترامی به جلال آل احمد داشت.