با مرور آثار مسعود کیمیایی در دو دوره قبل و بعد از انقلاب و مقایسه شان با آثار فیلمسازانی چون امیر نادری، داریوش مهرجویی، ناصر تقوایی، رخشان بنی اعتماد، کیانوش عیاری، تهمینه میلانی، پرویز شهبازی، علیرضا داوودنژاد، جعفرپناهی، اصغر فرهادی، رضا درمیشیان و... به این واقعیت پی می بریم که نگرش اجتماعی او و شیوه اجرایی اش تفاوت آشکار با فیلمسازانی از این دست دارد. برای کیمیایی در وهله اول شمایل نگاری «قهرمان» معترض و عدالتخواهش اهمیت دارد، با این توضیح که گاه این قهرمان در موقعیتی خاکستری شده قرار داشته (رضا موتوری، دندان مار، سرب، ردپای گرگ، اعتراض و قاتل اهلی) و گاه همچون سید«گوزن ها» و رضا سرچشمه