افراد بسیاری به اختلال پرخوری مبتلا هستند و نتایج مطالعات معمولا نشان می دهد زن ها بیش از مردها دچار این اختلال می شوند. در ایالات متحده حدود 1/3 میلیون مرد و 6/5 میلیون زن به پرخوری مبتلا بوده و دو سوم آنها چاق هم هستند. این افراد در معرض فشار خون بالا، دیابت نوع 2، آرتروز، سرطان و بیماری های قلبی هم قرار می گیرند. افراد پرخور معمولا از نظر احساسی به غذا وابسته بوده و هر دو ساعت یک بار به غذا خوردن تمایل پیدا می کنند. آنها حتی ممکن است به عادت های ناسالم و وسواس گونه متفاوتی مانند بیش از حد تمیز کردن نیز گرفتار شوند.

علائم ارسال شده از مغز با رشته های عصبی منتقل می شوند. رشته های عصبی درون غلافی به نام میلین قرار داشته و عایق بندی شده اند. جنس این غلاف از لیپید و پروتئین است. میلین در سیستم اعصاب مرکزی که دربرگیرنده نخاع و مغز است، با نام یاخته کم شاخه شناخته می شود. غلاف های میلین به شکل شاخه شاخه ای اطراف آکسون ها قرار دارند.

محققان دانشگاه بوستون با بررسی ژن ها به وجود نوعی پروتئین سیتوپلاسمی به نام CYFIP2 پی برده اند که نقش مهمی در پرخوری دارد. این محققان معتقدند احتمالا ژن هایی در بدن وجود دارد که باعث ایجاد اختلال های پرخوری و برخی از اعتیادهای دیگر می شود. آنها با بررسی موش ها و نوزادانشان به این نتیجه رسیده اند که وجود برخی از جهش های ژنی موجب رفتارها و اعتیادهای خاصی در موش ها می شود و جهش در ژن CYFIP2، پرخوری به وجود می آورد.

پرخوری در ارتباط با کاهش تولید ژن های خاصی در استریاتوم (جسم مخطط) در بخش زیرقشری مغز جلویی است. این بخش در واقع سیستم پاداش دهی مغز است. ژن 2 CYFIP در تشکیل غلاف میلین نقش دارد و کاهش تولید آن به طور غیرمستقیم موجب پرخوری در فرد می شود. یکی از راه حل های برطرف کردن این مشکل، بازسازی میلین است. به این ترتیب محققان با دستکاری ژن CYFIP2، قصد دارند که تشکیل غلاف میلین و عملکرد عصبی را در وضعیت مناسبی قرار داده و جلوی رفتارهای مخربی مانند پرخوری را بگیرند. این روش در آینده نه چندان دور در دسترس خواهد بود.