موضوع از آنجا آغاز می شود که همه می خواهند شبیه هم شوند. همه می خواهند محبوب باشند. همه می خواهند دیده شوند. مثل این است که نانواها، خبرنگارها، کارمندان بانک، نویسنده ها، حتی رجال سیاسی بخواهند دکتر یا مثلا فوتبالیست شوند. مشکل از همین جا شروع می شود. این طور مواقع سنگ روی سنگ بند نمی شود. چون قرار نیست همه شبیه هم شوند. این در مورد رسانه ها هم صادق است. به این معنا که هر رسانه ای تعریفی دارد و قرار نیست همه شبیه هم شوند. روزنامه ها قرار نیست شبیه خبرگزاری ها شوند و خبرگزاری ها هم نباید شبیه مجلات شوند. حتی هیچ کدام نه تنها نباید، بلکه اساسا نمی توانند شبیه شبکه های اجتماعی شوند. اگر قرار است یک روزنامه یا خبرگزاری همان کارکردی را داشته باشد که یک شبکه اجتماعی دارد دیگر فرق دوغ و دوشاب را باید چطور تشخیص داد؟