آرشیو شنبه ۱۰‌شهریور ۱۳۹۷، شماره ۵۱۹۰
جامعه
۱۸
یادداشت

نذرجاری شدن دیپلماسی آب

مهدی آیینی

تالاب هایی که می خشکند، دشت هایی که فرو می ریزند، رودهایی که در راه می مانند؛ گواهی می دهند که بی آبی از مرحله بحران عبور کرده است.بحران آب شمشیرش را از رو بسته در سیستان و بلوچستان هر روز افراد بیشتری تصمیم می گیرند خانه و کاشانه شان را ترک کنند و به عنوان آواره زیست محیطی روانه استان های شمالی کشور شوند، اما در شمال کشور نیز شرایط مناسب نیست؛ آبرسانی به برخی روستاهای گلستان، گیلان و مازندران با تانکر انجام می شود.آواره های زیست محیطی به سیستان و بلوچستان محدود نمی شود، خراسان جنوبی، کرمان و خوزستان نیز این روزها گرفتار تب تند بی آبی هستند، تبی که زندگی را برای اهالی این مناطق دشوارتر از گذشته کرده است.در چنین شرایطی به نظر می رسد طرحی مانند نذر آب که این روزها در سیستان و بلوچستان کلید خورده اتفاق خوبی باشد، اما نباید فراموش کرد چنین طرح هایی برای مناطقی مانند سیستان و بلوچستان که در حال تخلیه شدن هستند حکم مسکن را دارد.پرداختن به نذر آب شاید در کوتاه مدت با همکاری مردم اندکی از بار مشکلات مناطق بی آبی کشور کم کند، اما در شرایطی که ریشه اصلی بحران آب سوءمدیریت منابع آب، تلاش نکردن برای تامین حقابه های کشور و خشکیدگی دیپلماسی آب در وزارت خارجه است، نمی تواند گره کور زندگی را در سیستان و بلوچستان یا هر استان دیگری که در تب بی آبی می سوزد باز کند، چراکه بحران آب در تشنگی خلاصه نمی شود برای نمونه در هفته ای که گذشت توفان گرد و غبار بیش یکهزار نفر را به دلیل مشکلات تنفسی و بینایی روانه بیمارستان های سیستان کرد. این درحالی است که بسیاری از روستاییان و عشایر منطقه حتی امکان دسترسی به مراکز درمانی را ندارند.بنابراین باید گفت اگر نهادهای مسئولی مانند سازمان حفاظت محیط زیست، منابع طبیعی و وزارت خارجه برای تامین حقابه کشور اقدام نکنند و نذر تامین حقابه های کشور و دیپلماسی آب در آنها کلید نخورد، روزبه روز به مشکلات این استان ها و به تبع آن به مشکلات کشور دامن زده می شود و شرایطی به وجود می آید که دیگر با هیچ نذری نمی توان گره کور آن را باز کرد