تیمچه صرافیان، کاروانسرایی کوچک در زمان قاجار بوده است که داد و ستد هم در آن صورت می گرفت و حالا در قسمت قدیمی آباده -کهنه شهر- بازار صنایع دستی این شهر است. فروش ذرت مکزیکی روی ارابه قدیمی آن هم وسط تیمچه در نوع خودش عجیب است. حجره گیوه دوزی کرمعلی سلیمی داخل تیمچه و کارگاه گیوه دوزی محمد علی یزدانی مجاور تیمچه است. گیوه و ملکی از کفش ها یا پاپوش های سنتی ایران هستند. آباده دیگر سه نفر بیشتر گیوه دوز ندارد. این دو مرد شاید آخرین گیوه دوزهای این شهر باشند. تقویم کرمعلی با دکتر مصدق ورق می خورد و می گوید: «زمان مصدق شاگرد گیوه دوز بودم و 50 سال است گیوه می دوزم. یعنی رویه و زیره را که از چرم گاو است سر هم می کنیم. دیگر رویه و زیره گیر نمی آید. مشتری هم کم است. رویه کش و تخت کش نداریم. رویه را زن ها می بافتند. بافنده کم شده است و تخت کشی که برای کل ایران تخت می ساخت، فوت کرد و کسی نیست جایش را پر کند.» گیوه دوزی و گیوه دوزان میراث فرهنگی ما هستند. همین طور دست روی دست گذاشته ایم که پای گیوه های سفید از خیابان کوتاه شود و امیدواریم سازمان میراث فرهنگی میراث دار خوبی باشد و صنایع دستی این سرزمین بدوارث یا بی وارث نشود. از تیمچه بیرون می آیم. سرم پایین است. نگاهی به کفش های چینی خودم می اندازم و از خودم می پرسم آخرین گیوه پای چه کسی خواهد بود؟