بیایید فرض کنیم (فرض محال که محال نیست) که اوضاع و احوال کشور چنان بد است که در تاریخ معاصرمان هرگز نبوده: مثلا در دوران اشغال متفقین و قحطی و بلاتکلیفی بعد از آن در دهه بیست هم حتا اوضاع کشور و حال مردم بهتر از امروز بوده یا مثلا در سال های اوایل دهه شصت، که هنوز جوهر انقلاب خشک نشده و امور سروسامان نگرفته، جنگی نابرابر، نه فقط با صدام و حزب بعثش، که با جمعی از ابرقدرت ها به کشور تحمیل شده. حتا اگر این طور فرض کنیم و اصلا خودمان را - فراتر از دوران معاصر- بداقبال ترین ایرانی های تاریخ هم بدانیم، باز دلیلی ندارد که در برابر این شرایط سخت وا بدهیم و دست از زندگی بکشیم. می شود مدام اخبار نگران