همین که سروصدای کاهش منابع آب سطحی و زیرزمینی کشور به عرصه های عمومی و رسانه ای کشیده شد، انگشت های اتهام به طور شتاب زده به سوی بخش کشاورزی گرفته شد؛ بخشی که از دیرباز رسالت نانوشته تامین غذای جامعه را بر عهده داشته و در حقیقت بعد از عرصه های زیستی، خود مالک بی منازع منابع آبی به شمار می آید. گرچه از اهمیت جایگاه استراتژیک کشاورزی و در رقابت نابرابر با درآمد نفت در دهه های اخیر بسیار کاسته شد، اما به یمن تهدید تحریم های جهانی اخیر، فرصت اقبال دیگر به سویش شتافته تا که بیش از پیش نقش حیاتی آن پررنگ شود. در چنین فضایی ضرورت مبرم بسیج همگانی که هر فرد و تشکلی به فراخور باید سهم خود را در کمک به