می گویند غبار فراموشی تاریخ روی هر چیزی که بنشیند، پایانش یعنی هیچ، یعنی همه چیز تمام! این داغ اما تازه است، انگار خود تاریخ باشد، کهنه نشده و نمی شود حتی بعد از گذشت 1379 سال از محرم سال 61؛ همه ظهرهای پرعطش عاشورا، شب های پررمز و راز تاسوعا.

این حماسه هنوز زنده است، هنوز دهان به دهان می چرخد و سینه به سینه منتقل می شود. قصه اینجا همیشه همان است که بود: سجده عشق در خاک کربلا؛ عشقی که تمام نمی شود و هر سال محرم که می آید، شهرهای ما را هم مثل آدم هایش سیاهپوش می کند؛ آدم هایی که بی بهانه دل داده اند به صاحب مجلس؛ آدم هایی که تا دنیا دنیاست دل نمی برند از یادآوری این حماسه، از شور حسینی؛