زمانی که خانواده مرداک در حال بحث در مورد سرنوشت اوریلی بودند، ترامپ که قدرت اوریلی را درک می کرد و می دانست تماشاگران او چقدر با پایگاه خود او همسو هستند، حمایت و تاییدش را بیان کرده بود – او به روزنامه نیویورک تایمز گفت: «من فکر نمی کنم از بیل کار خلافی سرزده باشد... او مرد خوبی است.»

اما در واقع نقطه تناقض در قدرت جدید رسانه های محافظه کار خود ترامپ بود. ترامپ در طول مبارزات انتخاباتی، هر زمان مناسب دیده بود به فاکس روی آورده بود. اگر در مورد رسانه های دیگر هم فرصتی وجود داشت از آن هم استفاده می کرد. (جمهوریخواهان در همین اواخر، بویژه در سه ماه اول، نسبت به فاکس، بیشتر از دیگر وسایل ارتباط جمعی تعظیم و تکریمی محافظه کارانه نشان داده بودند.) ترامپ همچنان اصرار داشت که او بزرگتر از این رسانه های محافظه کار است. ایلس که اغلب ترامپ با او تماس می گرفت و از مشاوران بعد از شام او بود، ماه گذشته حرف زدن با رئیس جمهوری را به کلی قطع کرده بود، او از گزارش های مداومی دلخور بود که حاکی بود وقتی او از مرداک بتازگی مهربان – که قبل از انتخابات همیشه ترامپ را مسخره کرده بود – تحسین کرده، ترامپ با او بدزبانی کرده است. ایلس (مردی که خودش خواهان وفاداری دیگران بود) به طعنه گفت: «مردانی که خواستار بیشترین میزان وفاداری هستند همیشه حقیرترین آدم های مزخرفند.» معمای حل نشده این بود که رسانه های محافظه کار ترامپ را مخلوق خود می دیدند، درحالی که ترامپ خودش را ستاره ای محصول با ارزش و خودستای رسانه ها می دید که همیشه در حال بالاتر رفتن است. این جنون شخصیتی بود و عین همان شخصیت بود. او مشهورترین مرد در دنیا بود. همه او را دوست داشتند – یا باید دوست می داشتند.

از جانب ترامپ، این محتملا براثر سوء تفاهم در مورد ماهیت رسانه های محافظه کار بود. او درک نمی کرد که آنچه که رسانه های محافظه کار بالا می بردندش، رسانه های لیبرال لزوما پایین می آوردند. ترامپ به تحریک بنن انجام کارهایی را ادامه می داد که موجب خرسندی رسانه های محافظه کار می شد و خشم رسانه های لیبرال را برمی انگیخت. برنامه همین بود. هر قدر حامیانتان، بیشتر شما را دوست داشتند مخالفانتان بیشتر از شما متنفر می شدند. این، شیوه معمول بود و در این مورد هم همین طور بود.