دریغا و دردا، حسین عرفانی عزیز چشم از جهان فرو بست، اما صدای گرم و گیرای او در نقش هایی که حرف زد در خاطر و یاد نسل های متعدد ایرانی ها خواهد ماند. از درگذشت دوست دیرین و همکار عزیزم بسیار متاثرم و درگذشت او را به خانواده محترم ایشان و جامعه هنری ایران تسلیت می گویم. آشنایی من و حسین عرفانی به سال های دهه چهل بازمی گردد، بیش از نیم قرن با هم معاشر و همکار بودیم. او صدایی گرم و با طیف گسترده و پر جاذبه ای داشت؛ در عمر پر تلاش و برکتش جای نقش های مختلفی حرف زد و به ایفای نقش پرداخت. صداپیشه ای خلاق و با وقار بود و از عهده اجرای نقش های متنوع از تراژدی تا کمدی و... بر می آمد و بی شک او از ستون های دوبله در چند دهه اخیر بود. نمی دانم من و دیگر فعالان این عرصه چگونه می توانیم فقدان او را تاب بیاوریم. علاوه بر خلاقیت و تعهد در عرصه کار در زندگی نیز بسیار فردی مصمم و با همت بود.

عمیقا زندگی را دوست داشت. حسین عرفانی شخصیت گرم و خونگرمی داشت و در دورهمی های خانوادگی، فضای کار و اتاق صدابرداری بسیار شوخ و مهربان بود و همواره با شیرین زبانی ذاتی اش مایه نشاط و شادمانی اطرافیانش بود. مهارت و تسلط خوبی در حرفه اش داشت و همواره مشتاقانه می آموخت و سخاوتمندانه دانش و تجربه هایش را به جوان تر ها منتقل می کرد.

همواره به روی خوش و متانت با دیگری رفتار می کرد. او جای نقش ها و شخصیت های ماندگاری حرف زد از آن جمله به جای هامفری بوگارت در فیلم شاهین مالت و کازابلانکا می توان اشاره کرد. بسیاری از مخاطب های هنر و ادبیات از صدایش و گویندگی این هنرمند در نقش های مختلف خاطره دارند و بی شک تا وقتی که مخاطب فارسی زبان سینما و تلویزیون زنده است، صدای حسین عرفانی عزیز هم زنده است.