شاید برای بسیاری از مخاطبان این روزهای تئاتر عجیب نباشد که همه چیز در دل یک نمایش در حال حذف شدن است. خبری از دکور نیست. آکسسواری مورد عنایت کارگردان قرار نگرفته است. طراحی لباس در تخت ترین شکل ممکن است و قرار نیست هویتی ویژه بازیگر دهد. نورها کلی است و در بهترین حالت موضعی هستند. نور نمی تواند یا نمی خواهد مرزهای جهان اثر را روشن کند. بازیگران کنش های خود را به حداقل ترین شکل ممکن می رسانند و به بیان اتکا می کنند. بیان هم چیزی نیست جز نزدیک شدن به محاوره تا جایی که شاید شما نشنوید چه واژگانی به زبان آمده است. در نهایت ما بخشی از داستان را از دست می دهیم.