تا دم دمای ظهر در خیابان امام پرسه زدم. با خودم کلنجار می رفتم که از رهگذرها کمک بگیرم. داستانم را برایشان بگویم و خواهش کنم کمکم کنند به تهران برسم. اما هرچه می کردم غیرتم اجازه نمی داد. ظهر که شد برای اقامه نماز به مسجدی که در آن حوالی بود رفتم. نگهبان جلوی در مسجد پسرکی هم سن و سال خودم بود و خیلی زود با او رفیق شدم. داستانم را برایش تعریف کردم و اینکه بی پول و آواره در اهواز گیر کرده ام. پسر مهربانی بود، با دوچرخه اش رفت از خانه شان غذا آورد و با هم خوردیم. گفت ناراحت نباش، برای نماز مغرب و عشا همین جا باش، می رویم با امام جماعت مسجد که مرد شریفی است حرف می زنیم و او کمک می کند مشکل ات حل بشود.