محرم اگر نبود، این همه اندوه انباشته سالیان دل مان را تیره می کرد.

عاشورا اگر نبود، آن دلقک پلید، یزید، امیر مومنان بود.

حبیب مظاهر اگر نبود، شمر ذی الجوشن، آن شقاوت پینه بر پیشانی، اسوه عبادت و زهد بود.

حر ریاحی اگر نبود، عمر سعد، آن بنده ذلیل حرص و هراس، سردار سپاه اسلام بود.

عباس علی علیه السلام اگر نبود، عبیدالله زیاد، آن قساوت فرومایه، نماد شجاعت بود. علی اصغر حسین علیه السلام اگر نبود، حرمله با تمام زبونی اش، قهرمانی چیره دست و جنگاور بود.

سپاه کم شمار امام حسین علیه السلام اگر نبود، سیاهی لشکر ده ها هزار نفری شقاوت، قساوت، زبونی، پلیدی و رجالگی را خیال برمی داشت که لابد «خیل الله» همین است که هست.

عاشورا اگر نبود، دین تا قیامت خلوتخانه سنگدلان، جاهلان، بزدلان و مقدس مآبان نادان بود.

زینب علی علیهاالسلام اگر نبود، منابع موثق رسمی با خوشحالی از پیروزی لشکر امیرمومنان یزید بر شورشیان خارجی، خبر می دادند.

خرابه شام اگر نبود، کاخ سبز بنی امیه در دمشق نماد اسلام بود.

رجزها و مرثیه ها و مقتل ها اگر نبودند، روایت های رسمی دروغ را در جامه حقیقت می آراستند و به تاریخ تحمیل می کردند.

شهادت اگر نبود، دیانت بی اعتنا به حقیقت و عدالت، چیزی بیش از سرگرمی ناکامان و سرخوردگان نبود.