رفتاری که این روزها مردم با نقدینگی خود می کنند، رفتاری نادرست، ناخوشایند و التهاب آفرین است.اما چرا مردم چنین رفتاری را از خود نشان می دهند؟ اگر بخواهیم این موضوع را مورد بررسی قرار دهیم به نظر می رسد ریشه آن به فقدان دانش و آگاهی در جامعه درباره علوم اجتماعی و روانشناسی برمی گردد. از این رو چنانچه ما در این زمینه ها رشد پیدا کرده بودیم، این روزها دچار چنین وضعیتی نبودیم. سیاست زدگی در کشور جهان سومی که تازه به مفاهیم سیاسی ورود پیدا کرده و اسیر یارگیری ها و جناح بندی های سیاسی شده است، این روزها به وضوح دیده می شود.از این رو می توان چنین نتیجه گرفت که ملت ما بیش از دانش سیاسی به دانش اقتصادی و اجتماعی نیازمند است تا واقع بینی نسبت به این مسائل در سطح جامعه بالا برود.

ما نیازمند افزایش دانش نظری درباره علوم اجتماعی و اقتصادی میان مردم هستیم. عمده نهادهای آموزشی در ایران یا به نهادها و منبرهای مذهبی مربوط می شود که در آن درباره اصول عقاید و تاریخ اسلام به مردم اطلاعات و آگاهی می دهند یا سیاسیون برای مردم سخنرانی می کنند که در آن جریان ها و راهکارهای خود را به مردم پیشنهاد می کنند.

آنچه در جامعه ما کمتر به آن پرداخته و روی آن تمرکز شده، حضور روانشناسان، جامعه شناسان و متخصصان علوم اجتماعی است که بتوانند شرایط واقع بینانه و علمی از بحران های اجتماعی را برای مردم ترسیم کنند.

در ایران دانش مرتبط با این موضوعات بسیار اندک است. رسانه ها و به ویژه رسانه های تصویری قادرند در ارتقای آگاهی مردم در این زمینه ها به شکل موثری عمل کنند و از این رو باید بیشتر از حضور این متخصصان بهره گرفته شود. ما باید اجازه دهیم این متخصصان در کشور حرف اول را زده و به آنها تریبون دهیم تا با مردم گفت وگو کنند.

طبقه متوسط اهل مطالعه است و دانش خود را در زمینه های مختلف بالا می برد، اما عامه مردم عمده دانش خود را از منابر مذهبی و سیاسیون در کنار رسانه های تصویری می گیرند.

اگر بتوانیم حوزه سوم را در حوزه های اجتماعی و روان شناختی تقویت کنیم ارتقای فرهنگی در رفتار مردم در زمان بحران را هم می بینیم.