تا اوایل دهه 40 و با وجود 75 درصد از جمعیتی که در روستاها زندگی می کردند می توانیم ادعا کنیم که کشور ما عمدتا مبتنی بر اقتصاد کشاورزی و دامداری اداره می شد. اما تحولات نظام بهره برداری موسوم به اصلاحات ارضی موجب دگرگونی های پرشتابی در مناسبات تولید و ترکیب جامعه بهره برداران شد. به طوری که در خلال بیش از پنج دهه، جمعیت روستانشین اکنون به حدود 25 درصد جمعیت کل کشور رسیده است.

افزایش درآمد نفت از اوایل دهه 50 و نهادینه شدن فرهنگ مصرفی و توانایی دولت های وقت برای تامین مواد غذایی از طریق واردات بتدریج بخش کشاورزی را به حاشیه اقتصاد کشور راند. به موازات این استحاله اما ساختار اجرایی مدیریت کشاورزی و متاثر از اعتبارات دولتی روز به روز با بالا رفتن تابلو های جدید فربه و فربه تر شد. تابلوهایی که اگر بالاهم رفتند اما هرگز و به دلیل ضرورت نداشتن پایین نیامدند.