یک: باید اذعان کنیم که ادبیات پرمخاطب، گونه ادبی مسلطی است که مخاطبان را از هم تفکیک می کند؛ به این معنا، این ادبیات پرمخاطب است که مخاطبان ادبیات نخبه گرا را در اقلیت قرار داده است. برخی فرانسوی ها به مخاطبان ادبیات جدی می گویند «آدم حسابی ها» و آن ها را که بر کفه سنگین تر ایستاده اند، «دختر کلفت ها» می نامند. در نگاه نخست، این تفکیک کاملا غیرانسانی به نظر می رسد، اما در عین حال پذیرش این که این هر دو یکی است و از سوی فاعلان نقد ادبی به یک اندازه قابل تامل است، ناشی از باور به نوعی از لیبرالیسم منحط و دموکراسی منفعلانه است. وقتی می گوییم داستان نویسی جدی و داستان نویسی مورد پسند عوام، هر دو قابل احترامند، یعنی در حقیقت می گوییم هیچ یک قابل احترام نیستند.