دو روز از عاشورا گذشته است. این دوروز بیشتر وقت کرده ام به فضای مجازی سر بزنم. پست ها و ویدئو های عجیب و غریب زیاد شده اند. از دسته چند ده هزار نفری روز عاشورا در خیابان های یمن بگیر تا دسته عزاداری بیروت و لندن و تورنتو و دهلی... از صاحب سوپر مارکتی در کانادا که ایرانی است و روز عاشورا نذری می دهد تا درمانگاهی در آمریکا که برای بهبود حال روحی بیمار مسلمانش که بستری بوده و نتوانسته در مجلس سیدالشهدا حضور یابد و برایش در درمانگاه بیرق یا حسین مظلوم نصب کرده است. آمیتا باچان در مسابقه ای تلویزیونی از شرکت کننده هندویش می پرسد محل شهادت حوسین ایبن علی در کدام شهر است و شرکت کننده هندو بدون شنیدن گزینه ها می گوید کربلا... اینها همه نشانه است... دنیا دارد حسین را می شناسد. حسین علیه السلام دارد دنیا را به فطرت خود باز می گرداند. خون داغ و جوشانش گویا در رگ های پوک و تار عنکبوت بسته آدم ها جریانی قدرتمندتر یافته است و هیچ چیز جلو دارش نیست. گوشه و کنار هم ویز ویز مرض و غرض ورزانی شنیده می شود که به نوعی می خواهند بر جوشیدن خون خدا سر پوش بگذارند. مودب هایشان می گویند: نذری ندهید روضه نگیرید به جایش! لوازم التحریر بخرید و به فقرا کمک کنید. همه قصه سر این عبارت: به جایش است. اگر این عبارت جایش را به عبارت: در کنارش بود خیلی جمله درستی بود که البته اکثر هیات های مذهبی هم دستی به خیر دارند. بی ادب هایشان را هم که از حرف هایشان نگوییم بهتر است. بگذریم از اصل حرف فاصله گرفتیم. سال به سال مردم بیشتری از جهان حسین علیه السلام را می شناسند و فردا روزی وقتی که فرزند بزرگوارش حضرت حجت (عج) ظهور می کنند وقتی از نسب و ریشه اش بپرسند، می فرمایند من فرزند حسینم... و جهان به او رجوع خواهند کرد. مردم که می دانند یک بار به مهربان ترین و خیرخواه ترین مرد جهان پشت کردند و 1400 سال است دارند تاوانش را می دهند این بار به فرزند حسین پشت نخواهند کرد