«الذین یبلغون رسالات الله و یخشونه و لایخشون احدا إلا الله و کفی بالله حسیبا»1

منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت هر نفسی که فرو می رود ممد حیات است و چون برآید مفرح ذات پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب. شکری برای حیات و شکری برای محبت حسین، که نفس و نفس عاشقان خداست. از دست و زبان که برآید/کز عهده شکرش به در آید و خدا را شکر که ما را حسینی آفرید و ان شاءالله، حسینی بمانیم و بمیریم که هرکس این گونه بود، عاش سعیدا و مات سعیدا. اگر خدا انسان را برای ابد آفرید و قیمت جانش را تنها، بهشت قرار داد؛ اگر شهادت، گرامی ترین مرگ ها و تجارت پرسود،