ایران موجود غریبی است. هم غریب از این رو که شگفت انگیز است و هم از آن رو که تنهاست. برای بسیاری سخت است باور اینکه ایران فعلی از نظر طبیعی، تاریخی و فرهنگی یک پیکر واحد و منسجم و به هم پیوسته است و این سوءتفاهم خواه به خاطر تلقین ها یا بر اثر مقایسه با دیگران یا پیچیده بودن موضوع گاهی تبدیل به گفتمان عمومی می شود.

فکر می کنند، ایران بودن ایران حاصل یک توافق حقوقی است که به جنگ یا صلح حاصل شده. فکر می کنند ایران بودن ایران یک تعصب بی رگ و ریشه است، زاییده فشار تحقیرهای دنیای نو. ایران غریب افتاده چون کمتر کسی است که موجودیت ایران را از جنس «بودن» بداند: محصول یک فرآیند تاریخی بسیار طولانی آنچنان پررنگ و پرمایه که قرن هاست غلبه سیاسی بیگانگان موفق به نابودن آن نشده و همواره آنان را در خود حل کرده است.