برای منی که زندگی ام مصداق «ز گهواره تا گور دانش بجوی» است، اول مهر وضعیت وموقعیتی پر از تناقض است: از یک طرف خودم از شش سالگی تا همین امروز، که سی وهشت سال دارم، یا محصل بوده ام یا دانشجو یا مدرس و خلاصه تمام زندگی ام را در فضای آموزش نفس کشیده ام و دلم می خواهد به نونهالان و نوجوانان محصل و جوانان دانشجو خوشامد بگویم، از طرف دیگر مدام از خودم می پرسم بابت چه چیزی می خواهی خوشامد و تبریک بگویی؟ بابت اینکه وارد نظام آموزشی ای می شوند که عوض رشد خلاقیت، مهم ترین هدفش یکدست سازی ذهن ها و هماهنگ سازی ایده هاست؟ بابت اینکه مجبورند درس هایی یاد بگیرند که بعضی شان هیچ وقت در زندگی به کارشان نخواهند