در مواجهه با رمانی مانند «مرگ و پنگوئن» که موضعی انتقادی به اوکراین پس از فروپاشی شوروی دارد، می توان آن ظرایفی را کشف کرد که شخصیت اصلی رمان؛ یعنی «ویکتور الکسه یویچ زالوتاریوف» پیشه کرده تا در باب «مرگ» انسان ها، آگهی ترحیم بنویسد؛ نوشتاری که فرمی کوتاه، رسمی و اندکی خلاقانه دارد و شاید پاسخی باشد به ناکامی های نوشتاری یک نویسنده که از دور خارج شده. اگر روزگاری آدورنو بر اهمیت فرم مقاله اشاره داشت، حال می توان فرم سوگنامه نویسی را در فضای ملتهب و مافیایی مطبوعات اوکراین دهه 90، به یک اتفاق تازه مبدل کرد که قرار است مرگ را شکوه تازه بخشد و فقدان جسمانی را زیباشناسانه رهسپار ستون ترحیم روزنامه