زمستان یکی از سال های اواخر دهه شصت بود که سینما «آسیا» ی تبریز سانس آخر پنجشنبه شب های خود را به پخش شاهکارهای سینمای جهان اختصاص داده بود. پنجشنبه شب ها آسیمه سر خود را به این سینما می رساندم تا آنچه را که بر پرده این سینما نقش می بندد، با ولع سر بکشم. در یکی از همین شب ها بود که فیلم «ابلوموف» را به تماشا نشستم. خوب به یاد دارم وقتی از سینما پا به بیرون گذاشتم، ساعت نزدیک به 2 بامداد بود. چند ده نفری که از سینما بیرون آمدند در آن زمهریر بامدادی به اشاره ای متفرق و ناپدید شدند. من بودم و شبی کاملا مهتابی و برف انبوهی که همچون پتویی سپید شهر را پوشانده بود. فیلم با قصه فوق العاده، کاراکترهای