مولانا مال ماست. هر قدر هم کل کشورهای همسایه سر این موضوع مجادله کنند و هر قدر هم دست آخر به این بسنده کنیم که میراث مشترک ما و افغانستان و ترکیه است، اما بازهم ما و هم آنها می دانیم مولوی در قلمرو سرزمینی به نام ایران قد کشیده و بالیده است.

حالا اما سالانه به هر بهانه ای برنامه های مختلفی برای این اندیشمند، عارف و شاعر در قونیه مدفن این شاعر که در کشور ترکیه است، برپا می شود. نمونه اش را هم می توان جشنواره موسیقی عرفانی دانست که هر سال در قونیه برپاست و گروه های موسیقی زیادی را از سراسر دنیا به سمت خود جذب می کند. اما در ایران نهایت چند نشست و سمینار پژوهشی و دانشگاهی برگزار می شود که مردم در آن حضوری نخواهند داشت و برای خواندن از شمس و مولانا سمت رمان هایی چون «ملت عشق» الیف شافاک نویسنده ترک می روند.

خلاصه که بی تعارف باید گفت ما در بسیاری از زمینه های فرهنگی، ضعیف عمل می کنیم.

مدفن مولانا ایران نیست، ولی ما در ایران مدفن شمس تبریزی را داریم. شخصی که موجب تحولات روحی مولانا شد و این همه داستان بی بدیل تا همیشه جذاب و خواندنی را در جهان مولوی رقم زد. آیا ما نمی توانیم سالانه جشنواره موسیقی عرفانی را در شهر خوی برگزار کنیم. مثلا همین امروز که بزرگداشت شمس تبریزی نام گرفته است، نباید اتفاقی جهانی برای این عارف بزرگ رخ دهد که جایگاه او به عنوان یک میراث بزرگ ایرانی را نشان دهد؟

کشور همسایه از یک مقبره مولوی بهره های خوبی می برد و کارهای فرهنگی بزرگی را با آن رقم می زند، اما ما تمام آنچه را که باید، داریم و برنامه نداریم. تصورش را بکنید روز بزرگداشت سعدی، حافظ، خیام، عطار و… هر کدام می توانند چه بهانه های خوبی برای رقم زدن اتفاقات جهانی هنری در ایران باشند. مثلا سعدی بشود بهانه ای برای برگزاری جشنواره جهانی موسیقی عاشقانه. برای هر شاعر نامدار بزرگ دیگری هم می شود دلیلی یافت برای برگزاری رویدادهای مشابه، هم حال و هوای جامعه را عوض کرد، هم گردشگر وارد ایران کرد و هم در کنار این موارد به جهان داشته های فرهنگی سرزمین ایران را یادآور شد.

رقم زدن اتفاقات فرهنگی بزرگ نه فقط بودجه کلان که فکرهای کلان فرهنگی می خواهد. ما تمام این سال ها بودجه های کلان داشته ایم و فکرهایی… بگذریم.