«ایران»: محمد تهامی نژاد از پژوهشگران، نویسندگان و مترجمان نام آشنای سینمای مستند ایران است و سال هاست در دانشگاه های ایران مستندسازی می آموزد. او معتقد است در بسیاری از دانشگاه های دنیا، اساسی ترین نکته در پژوهش، بداعت آن است؛ به این معنا که پژوهش با چه هدفی صورت گرفته و آیا دانش مخاطبش را پیش برده است یا خیر؟ او در گفت و گو با مهر درباره معیارهای داوری پژوهش در سینمای مستند می گوید: «هنگامی که همکاران مان در هیات رئیسه سابق جشن مستقل سینمای مستند اساسنامه جشن را بازنگری می کردند، پیشنهاد شد که جایزه پژوهش به «پژوهش نامه» داده شود به این ترتیب که ارائه پژوهش نامه در فراخوان اعلام شود و از طریق مطالعه پژوهش نامه، داوران ویژه جایزه پژوهش، جایزه خود را به روش شناسی پژوهش (متدولوژی) سؤال ها و نتایج اهدا کنند. در بسیاری از دانشگاه های دنیا، اساسی ترین نکته در پژوهش، بداعت آن است یعنی پژوهش با چه هدفی صورت گرفته است؟ اگر نگوییم دنیا، لااقل اندکی دانش مخاطب اش را به پیش برده است و این که چه نسبتی بین پژوهش و فیلم هست.» او تاکید می کند که که درک نوآوری به متخصصان حوزه مورد نظر نیاز دارد و شاید پژوهشگران عمومی به تنهایی قادر به تشخیص آن نباشند. در یکی از استان های کشور شاهد بودم در حالی که به فیلمی توسط هیات داوران غیرمحلی، جایزه بهترین پژوهش داده شده بود، شب هنگام در گردهمایی در سالن هتل معلوم شد اساسا فیلم مورد نظر بر مبنای تخیل غیرپژوهشی ساخته شده و بیشتر ساختگی است تا تحقیقی. به باور تهامی نژاد فیلم تبلور یک پژوهش نامکتوب و یک ذهن پژوهشگر باشد ولی پژوهش نامه ای نداشته باشد. فیلمساز برای حضور در بخش پژوهش به صورت مجزا، اعلام حضور می کند و رهاورد پژوهش تصویری خود را برای هیات داوران می نویسد. برای مثال فیلم «تهران چند درجه ریشتر» به تنهایی اثری پژوهشی است که روش مند به پیش می رود. این فیلم موفق به دریافت جایزه بهترین پژوهش از جشنواره بیست و پنجم فجر (1385) شد، هرچند ممکن است احتمالا پژوهش نامه مدون نداشته باشد. در این پژوهش تصویری، نظریه فیلم صدای مستندساز است.

ارسال دیدگاه