اگر حقیقتا معتقدیم انقلاب اسلامی یک انقلاب فرهنگی است باید برای مفاهیمی که برای انقلاب اسلامی مفاهیمی ارزشمند به شمار می آیند و اصل و اساس انقلاب را روی آنها بنا کردیم به قول امروزی ها خوراکی مناسب تهیه کنیم. اینکه در ایام سوگواری ائمه اطهار(ع) اولین چیزی که به ذهن مان می رسد تعطیلی سینما و سالن های موسیقی است یعنی چیز شایسته ای در بساط نداریم و جالب اینکه این تعطیلی ها را به نام حرمت گذاشتن و رعایت ادب انجام می دهیم و یادمان می رود ما همان هایی هستیم که دعوی دگرگونی جهان را داشتیم و قرار بود در عالم تصرف کنیم و آدمی از نو بسازیم. ما همان هایی هستیم که قرار بود سینمای اسلامی بسازیم و موسیقی ای تولید کنیم که آدمی به جای محو شدن در لهو و لعب ذهن و ضمیرش متوجه عالم معنی شود.

یکی از همین خوانندگانی که این روزها به خواننده ارزشی شهرت یافته در یکی از آثارش وقتی می خواست نام یکی از امامان را بر زبان بیاورد موسیقی کاملا قطع می شد، وقتی از او علت این کار را پرسیدند، گفت: به حرمت نام مبارک آن بزرگ چنین کردم. یکی از منتقدان به او یادآور شد احتمالا اشکال در موسیقی شماست وگرنه چطور در موسیقی صوفیان هند و پاکستان و افغانستان و ترکیه همین اسامی همانند اذکار مدام تکرار می شود و هیچ کس بین آن موسیقی و آن اسامی تعارضی نمی بیند؟ منظور اینکه ما موسیقی و سینمای مناسب آن مفاهیم را اگر دراختیار داشته باشیم دیگر نیازی به تعطیلی سالن ها و سازها نیست.

شاید دو، سه دهه پیش این تعطیلی ها وجهی داشت اما در روزگاری که این همه رسانه بیست و چهار ساعت دارد برای مخاطبان گوناگون برنامه تولید می کند و لحظه ای هم معطل من و شما نمی ماند و اصلا چیزی هم به نام مناسبت های مذهبی و غیر مذهبی را به رسمیت نمی شناسد تعطیلی منفعلانه ترین کار ممکن است.