فقر محصول نظام های اجتماعی و سیاسی است. کشوری مانند ژاپن گرچه به لحاظ منابع طبیعی فقیر محسوب می شود، اما از جمله جوامع و کشورهای ثروتمند جهان است. در مقابل مردم در نیجریه یا اغلب کشورهای نفت خیز با وجود آنکه منابع بسیار بزرگ و غنی طبیعی دارند بسیار فقیرند و اشکال مختلف نابرابری و نکبت در آنها به شکل آشکاری به چشم می خورد. این نظام اجتماعی است که می تواند با ایجاد نهادها و ساختارهای مناسب، از ظرفیت کل جامعه برای حل مسائل خود و رفع مشکلات و چالش های بزرگ و همیشگی بشر مانند نابرابری ناموجه و فقر استفاده کند. با توجه به نقش تعیین کننده نظام های اجتماعی در شکل گیری نابرابری و فقر، اگر در جامعه ای فقر به شکل گسترده وجود دارد باید ریشه آن را در تصمیماتی که در بخش عمومی به نفع گروه های خاص و به ضرر جمعیت بزرگی اتخاذ می شود، جست وجو کرد. کسانی که در بخش عمومی نشسته اند و منافع طبقاتی خود را در تصمیمات این بخش در نظر گرفته و لحاظ می کنند، فجایعی که در جهان بر اثر فقر به وجود می آ ید و پیامد آن رشد انواع مختلف نابسامانی اجتماعی مانند خودکشی، خودفروشی، رشد جرم و جرایم، فرار مغزها، تجارت انسان و اعضای بدن انسان (به عنوان یکی از هولناک ترین اشکال استثمار در تاریخ بشر) است را رقم می زنند. از آنجا که سیاست های بخش عمومی و حکومت ها عامل وجود فقر در دنیاست، مادامی که نظام های تولید نابرابری های گسترده اصلاح نشوند، مساله ریشه کنی فقر که هیچ، کاهش فقر هم یک رویاست. از این رو برای حل مساله جهانی و ملی فقر باید به اصلاح ساختارهای تصمیم گیری های اساسی بپردازیم.