به گمانم نشانه شناسی یکی از مهم ترین و سودمندترین دستاوردهای تاریخی- تمدنی بشر است. خواه این توانایی کارساز، برخاسته از دانش و آگاهی بوده باشد یا برآمده از مهارت و تجربه ای درازدامن، چیزی است هم ارزش محک برای تشخیص بدلی از اصل، در کارگاه زرکوبان و کیمیاگران. همه عرصه های زیست انسانی نیازمند اسطرلاب نشانه شناسی اند: علوم تجربی، علوم انسانی، سیاست، فرهنگ، هنر، اقتصاد، حقوق، روانشناسی، جامعه شناسی، مردم شناسی و حتی باستان شناسی. یعنی: از خودشناسی تا هواشناسی تا خداشناسی، نیازمند نشانه هاییم برای دلالت (رهنمونی) به شناخت واقعیت و حقیقت. در مجال کوتاه این نوشته نمی توانم به نمونه هایی از کاربرد نشانه