برخی کتاب ها آنقدر خواندنی و ارزشمندند که می توان بارها و بارها به سراغ آنها رفت و هرمرتبه هم نکات تازه ای در آنها یافت. عجایب نامه (عجایب المخلوقات و غرایب الموجودات) نوشته «محمدابن محمود همدانی» که به گمانم بهترین ویرایش و تصحیح آن را «جعفر مدرس صادقی» انجام داده هم از آن جمله است که به شخصه بهره بسیاری در نوشتن از آن برده ام. کتاب به ظاهر اثر داستانی نیست اما نوع روایت آن به گونه ای است که از همان جذابیت ها برخوردار است، به عنوان نمونه وقتی می خوانید که مردم فلان سرزمین سنگ می خورند به خواندن باقی مطالب آن هم علاقه مند می شوید؛ البته عجایبی که در این کتاب آمده تنها به انسان ها محدود نمی شود و شامل همه موجودات یا حتی چیزایی است که دراین دنیا وجود دارد. برای مردم عامی این کتاب می تواند اثری بسیار سرگرم کننده و برای اهالی فرهنگ هم راهی برای آشنایی با فرهنگ و تفکر گذشتگانمان باشد.

پیشنهاد دیگرم «داستان هزار و یک شب» است، هرچند که به نظر می رسد هدف مولفان این اثر بیش از همه سرگرم کردن خوانندگان آن بوده اما نمی توان منکر پیام هایی شد که به شکلی غیرمستقیم به مخاطبان منتقل می شود، درست برخلاف حکایت های گلستان که خواننده با اندرزهایی مستقیم روبه رو می شود.

درلابه لای ماجراها و داستان های «هزار و یک شب» مخاطب با نوع تازه ای از نگاه به جهان روبه رو می شود که یافته ای ارزشمند به حساب می آید. از آنجایی که علاقه مندی ام در حوزه کتاب به آثار ادبی کلاسیک است، کتاب دیگری در همین بخش معرفی می کنم که «تذکره الاولیا» است، شما وقتی با قلم بسیار شیرین عطار با زندگی عرفا آشنا می شوید به آرامش خوبی در مواجهه با مشکلات روزگار امروز می رسید. این چند کتابی که گفتم شاید از نظر مخاطبان نثرمشکلی داشته باشند اما کافی است چند صفحه آنها را بخوانند تا به زبانشان عادت کنند، بنابراین آنها را حتی به افرادی که چندان اهل مطالعه نیستند و بتازگی به دنیای کتابخوانی قدم گذاشته اند هم پیشنهاد می دهم.

از این کتاب ها که بگذریم در حال حاضر مشغول خواندن رمان «در تو در تو» از «آلن رب گریه» به ترجمه بسیار خوب منوچهر بدیعی هستم، البته برخلاف چند کتاب قبلی گمان می کنم خواندن این رمان قدری سخت باشد، نمی خواهم بگویم این کتاب مناسب طبقه نخبه است، چراکه ممکن است حتی برخی از آنها هم قادر به مطالعه اش نباشند، در خاطرم هست گاهی از همان دوستان طبقه موسوم به نخبه هم شنیده ام که نتوانسته اند رمان «صد سال تنهایی» مارکز را یا«بوف کور» صادق هدایت را تا آخر بخوانند و درک کنند.

ویژگی بسیار جالب رمان «در تو در تو» توصیف های بسیار ریز و جالبی است که از همه چیز ارائه می دهد و در نهایت هم بسیار ماهرانه آنها را به هم پیوند می دهد.