این مصرع دوم از بیت اول یکی از غزل های مشهور جناب حافظ است: ما زیاران چشم یاری داشتیم، خود غلط بود آنچه می (یا ما) پنداشتیم. چرا این مصرع را برای عنوان نوشته ام برگزیده ام؟ به یک دلیل خیلی بی ربط: چون می خواهم جستاری کوتاه درباره «غلط پنداری» بنویسم. برای اینکه به گمانم یکی از مهم ترین و موذی ترین و رایج ترین گرفتاری های ما ملت ایران همین آفت

«غلط پنداری» است که تا ژرفای ذهن و زبان و روح و روان ما را بختک وار تسخیر کرده و متاسفانه انگاری حالی مان هم نیست. روانشاد استاد ابوالحسن نجفی، کتابی ارزشمند نوشت به نام: «غلط ننویسیم». کاش عزیز فرهیخته ای همت می کرد و کتابی می نوشت به نام «غلط نپنداریم». به چند نمونه از غلط پنداری های دم دستی اشاره می کنم و در مجال کوتاه این نوشته، اندکی به آنها می پردازم: