حسابی سرما خورده بودم. نیرو کم داشتیم و هر چه اصرار کردم، به من مرخصی ندادند. پایه بالاهایی سربازی حرفه ای تر بودند، خیلی قبل تر مرخصی گرفته بودند و ما تازه کاره ها به اجبار باید می ماندیم. تنها رحمی که در حق من کردند این بود که من را برای نگهبانی نگذاشتند. خواهش و اصرار و پافشاری ام هم به هیچ دردی نخورد و هر چه گفتم که هم مریضم و هم خواهرم بعد از مدت ها به ایران برگشته و دو هفته بیشتر نیست و رحمی کنید این یک شب را به من مرخصی دهید هیچ فایده ای نداشت. همه رفتند و فقط ما سربازان شیفت ماندیم و پاس بخش. من در همان کانکس ماندم و سرماخوردگی چنان بی رمقم کرده بود که توان هیچ کاری نداشتم. هوای بیابانی