آن هنگام که پنجمین طلوع خورشید جمادی الاول در سال پنجم هجرت، پنجه گشود، خبری در مدینه انتشار یافت که فراتر از یک واقعه عادی، کنجکاوی مسلمانان را برانگیخت تا شاهد رفتاررسول خدا(ص)در مواجهه با آن باشند. آن خبر ولادت نوزاد دختری در بیت رسول گرامی اسلام(ص) بود که خیلی زود دهان به دهان شده وهمه جا پیچید. پیش از این مردم مکه شاهد رفتار آن حضرت با ولادت نوزاد دخترخود - حضرت فاطمه(س) - بودند. اما آن رخداد قبل از بعثت و درفضایی متفاوت با مدینه النبی اتفاق افتاده بود از اینرو نحوه رفتار پیامبر اسلام(ص)می توانست الگویی عملی برای مسلمانان باشد، چرا که هنوز ریشه های فرهنگ جاهلی در میان اعراب شبه جزیره باقی بود و از دختربودن نوزاد غبار کدورت بر دل ها نشسته و موجب می شد تا رفتاری دون شان انسانی با فرزندان دخترخود داشته باشند. پیامبر اکرم(ص) اما با شنیدن خبر ولادت نوزاد دختردر خاندان خویش، به سوی خانه فاطمه(س) شتافت و نوزاد را در آغوش کشیده صورت بر صورت او نهاد و پس از تکریم بسیار نوزاد را «زینب» نامید. این رفتار آموزگار مکتب، الگویی بود برای مسلمانان تا به نوزاد دختر با چشم حقارت ننگرند و با مهر ومحبت پذیرای دختران در کانون خانواده خود باشند. امیرالمومنین علی(ع) نیز در راستای تعالیم مکتب اسلام دخترش را گرامی می داشت و خوش داشت حضرتش(ع) را با کنیه «ابی زینب» بخوانند. در خصائص الزینبیه نقل است که حضرت سیدالساجدین(ع) هر وقت ‏بیان اخبار و احادیث می ‏فرمود و می‏ خواست که در اذهان مردم جای گیرد، به ‏حضرت زینب(س)اسناد می‏ داد و می‏ فرمود: «حدثتنا عقلیتنا». زندگی حضرت زینب (س) سرشار از کرامت، فضایل انسانی و صفات پسندیده ای است که عظمت روح و اصالت آن حضرت(س) را می نمایاند. نام و یاد حضرت زینب(س) با صبر و فداکاری، همچنین شورانگیزترین حماسه تاریخ بشریت-عاشورا -درآمیخته و راهنمای آزادگان و شیفتگان حق و حقیقت است.