در تئاتر امروز ایران چیزی باید در میانه باشد که نیست. در مسابقه ای بی هدف صدها و شاید هزاران نفر در کار تولید تئاتر هستند اما همه آنها گویی در غیاب خود تئاتر است که به تئاتر مشغولند. تئاتر در یک چرخش نابهنگام به چیزی مصرفی، دم دست و ارزان در حوزه ساخت بدل شده است. به پناهگاهی برای سرمایه داری نوظهور وطنی و میدانی برای مبادله نمادین شان کاذب طبقاتی. به بازی اخته وار تجربه گری های شتابزده و اغلب پرمدعا و… . در چنین فضایی پرسش از بنیادها ضرورتی مضاعف می یابد. پرسش از چیستی تئاتر امروز ایران. این همان حلقه مفقوده ای است که باعث شده تجربه حرکت تئاتر در کشور ما بیشتر شبیه به گام برداشتن بر جغرافیایی