(بدان ای سالک راه خدا!) حب به دنیا در هرکس یک معنا دارد، و دنیای افراد مختلف است. یکی بر اثر غلبه شهوت، پول را کمال خود می داند، به دنبال آن رفته و پول روی پول می گذارد، یکی هم بر اثر غلبه غضب، کمال خویش را در مقام و ریاست می بیند و به دنبال آن می رود. این منشا دوم حب به دنیا بوده و خطایی دیگر است.

اینها هم کسانی هستند که در تشخیص خود دچار خطا شده اند و کمال خویش را در مادیات می دانند. با آنکه این امور مادی، نه تنها برای انسان کمال آور نیست، بلکه موجب از دست رفتن کمال ذاتی او نیز خواهد شد. (1)