این یادداشت ها را 32 سال پیش که 26 ساله بودم، در بهمن سال 65 بلافاصله بعد از مجروحیت و انتقال به پشت جبهه نوشتم. یادداشت ها را با سرعت روی کاغذ آوردم، زیرا می خواستم تا تنور ذهن و دلم گرم است، خمیر خاطرات را در آن عمل بیاورم. با این همه، یادداشت ها همان طور دست ناخورده ماندند و جمعا در هشت اسباب کشی من و خانواده ام از شرق تا غرب و از جنوب تا شمال تهران، از بایگانی بیرون نیامدند. علت کم اعتنایی من به انتشار این یادداشت ها یکی این بود که احساس می کردم خیلی از نیروهای جبهه رفته که هم از من رزمنده تر و هم نویسنده ترند، خاطراتی ناب تر و درخشان تر از این قلم خواهند نوشت. دوم اینکه می خواستم بعدها