پس از دوران روشنگری در اروپای قرن هجدهم، غلبه دوگانه پنداری (دوآلیسم) دکارتی که ماهیت جسمانیت را از ذهنیت جدا می دانست، باعث شد که علم پزشکی جدید بدن انسان را مانند ماشینی با اجزایی قابل تعمیر و تعویض بداند تا بتواند پیشرفت کند. با وجود پیشرفت های شگفت انگیز در شناخت کارکرد اعضای بدن در نتیجه چنین رویکردی، عوارض این شقاق در قرن های بعدی موجب جدایی و شکاف معرفتی بین روان شناسی، روان پزشکی و بیماری های مغز و اعصاب شد. همین مهم باعث مشکلاتی در شناخت یکپارچه و وحدت یافته تن و جان یا مغز و ذهن شد که تاکنون ادامه دارد. یکی از جنبه های مهم این پدیده را می توان در مشکلات حرفه پرستاری از بدو شکل گیری