حضرت امیرالمومنین علی(ع) به هنگام دفن سرور زنان جهان، فاطمه(س)، خطاب به رسول الله(صلی الله علیه و آله) در کنار قبر پیامبر سخنانی بر زبان راند که از سوز دل مولا در فراق دردانه رسول خدا حکایت می کند؛ سخنانی دردمندانه و پرسوز و گداز درباره مصائب زهرا(س)از یک سو و مصیبت خودش به سبب فراق آن بانو از سوی دیگر، که بیانگر بخشی از حقایق مهم تاریخی صدر اسلام به صورت غیر مستقیم، اما گویا و پرمعنا است.

آن حضرت خطاب به پیامبر(ص) چنین گفت: سلام و درود بر تو ای رسول خدا، از سوی خودم و از سوی دخترت (زهرا) که هم اکنون در جوار تو فرود آمده و به سرعت به تو ملحق شده است. ای رسول خدا! از فراق دختر برگزیده و پاکت پیمانه صبرم لبریز شده و طاقتم از دست رفته است، هر چند پس از رو به رو شدن با غم بزرگ فراق و مصیبت دردناک تو، این مصیبت برای من قابل تحمل شده است.

(فراموش نمی کنم) من تو را با دست خود در میان قبر نهادم و هنگام رحلتت، روح تو در میان گلو و سینه من از تن مفارقت نمود پس «(إنا لله و إنا إلیه راجعون)(بقره/156)، ما از خداییم و به سوی او باز می گردیم».

(ای رسول خدا) امانتی که به من سپرده بودی هم اکنون باز پس داده شد و گروگانی که نزد من بود گرفته شد؛ ولی اندوهم جاودانی است و شبهایم همراه بیداری و بی قراری؛ تا آن زمان که خداوند منزلگاهی را که تو در آن اقامت گزیده ای برایم برگزیند (و به تو ملحق شوم).

(ای رسول خدا) بزودی دخترت تو را آگاه خواهد ساخت که امت تو در ستم کردن به وی دست به دست هم داده بودند. سرگذشت دردناک او را بی پرده از او بپرس و خبر این حوادث را از وی بگیر. این حوادث دردناک در زمانی رخ داد که هنوز مدت زیادی از رحلت تو نگذشته و یادت فراموش نشده بود.

درود خدا بر شما هر دو باد، درود و سلام وداع کننده؛ نه سلام (و وداع) ناخشنود خسته دل، اگر از کنار قبرت باز گردم به سبب ملالت نیست و اگر اقامت گزینم و گریه و زاری سر دهم هرگز به جهت سوء ظن به وعده نیک خداوند در مورد صابران نمی باشد.