تعدادی از ما را در بیمارستان امام خمینی تبریز بستری کردند. فضا کمی امنیتی بود، چون می گفتند ممکن است آدم های ستون پنجم دشمن در بیمارستان به رزمنده ها آسیب برسانند. شب که شد، عراق با هواپیما تبریز را هم زد و اگر اشتباه نکنم بیمارستان هم مختصری لرزید. آمدن من به تبریز برایم معنایی نمادین هم داشت. مادرم تبریزی و نام خانوادگی اش هم تبریزی است. حالا به جای مادرم، تبریز؛ یعنی سرزمین مادری ام، مرا در آغوش گرفته بود. به خانه خودم زنگ زدم و کسی گوشی را برنداشت. حتما زهره خانه نبود. بعد به خانه مادرم زنگ زدم. از من قول گرفته بود که اگر به جبهه می روی یا سالم برگرد یا شهید برگرد، چون من حوصله ندارم از