«افق نگاه» مثل حدت بینایی محدود است؛ هر دو خارج از اختیار انسان هستند، اما شباهت ها به همین جا ختم می شود. اگر حدت بینایی را نزدیک بینی، دوربینی و پیرچشمی تعیین می کنند، افق نگاه یعنی آنچه در مخیله و تصورات ما از امکانات واقعیت می گنجد را فاکتورهایی متعدد تعیین می کنند. یا بهتر بگویم، این افق محدود به چارچوب هایی مستقل از اراده ماست؛ همان چیزی که «لیوتار» اول بار «فراروایت» خواند و «فوکو» آن را به بیانی دیگر discourse می نامید که به فارسی گفتمان ترجمه شد. افق نگاه از یک سو به فراروایت و گفتمان اجتماعی ای محدود است که عده زیادی در آن اشتراک دارند و از سوی دیگر، به تجربیاتی که فرد از سر می گذراند