بعد از انقلاب بلشویکی اکتبر، وقتی شور و هیجان آرمان گرایی در مواجهه با سختی سهمگین واقعیات در حال فروریختن بود، پوستین چرمین1 کمیسرهای بلشویک با حفظ ظاهر، آهسته آهسته از درون تهی شد. پیکرهای ورزیده با صورت های استخوانی و چهره خشمگین و بی رحم این بلشویک های معتقد، جای خود را به پیکرهای فربه و صورت های گوشت آلود با اندکی آب زیرپوست مدیران و فرماندهانی می داد که بعدها نام اپاراتچیک برایشان ماندگار شد. صحبت ها، شعارها و حتی سبیل ها همان بود، اما تفاوت میان کمیسر و اپاراتچیک مثل تفاوت «راسکولنیکف»2 بود با «آکاکی آکاکیویچ».3 اپاراتچیک کارمندی بود که به هر حال، امروز را به فردا می رساند، سازمان تحت