دو سال از درگذشت پدر می گذرد. در رهگذار خاطرات دوران کودکی و جوانی، نگاه مهرآمیزش را به یاد می آورم. صدای پرتوانش را که در گوش جانم طنینی شورانگیز داشت؛ صدایی نیروبخش که یاریگر من در رویارویی با اندوه زمانه و ناروایی های زندگی بوده و هست. پدرم شوریده ای میهن دوست بود. میهنی که به آن عشق می ورزید، آب و خاکش را می ستود و دل به هوای دل انگیز و طبیعت سحرآفرینش سپرده بود. دلداده ای که در آغاز جوانی بیشه های سرسبز و رازآلود اطراف زاینده رود او را به خود فرا می خواند؛ در سایه نارونی آرام می گرفت و نخستین ترانه سروده های شیدایی اش را با نسیم جانفزای بهاری همراه می ساخت.