جشنواره تلویزیونی جام جم فرصت مناسبی برای معرفی بهترین استعدادها در حوزه های مختلف است. آن چیزی که در مورد جشنواره امسال بسیار اهمیت داشت، وجود بخش مردمی و داوران در کنار هم بود. همچون جشنواره سینمایی فجر، بعضی کاندیداها از طرف مردم مورد قضاوت قرار گرفتند و برخی دیگر از سمت داوران برگزیده شدند؛ اما نکته ای که به نظر رسید به بهبود عملکرد جشنواره در دوره های بعد کمک خواهد کرد، جدا شدن حوزه های تخصصی اجرا از همدیگر است. بهتر است اجرای حوزه هایی چون ورزش، مسابقات، طنز، مذهبی، اجتماعی و... از یکدیگر تفکیک و برای هر کدام چند نامزد معرفی شود تا دامنه انتخاب ها گسترده تر از این باشد.

در مجموع این شوقی که هر ساله جشنواره در رسانه و میان مردم برای گزینش بهترین ها ایجاد می کند قابل تحسین است و باعث پویایی، امید و تحول در جامعه می شود. همچنین سبب توجه و ارتباط مضاعف مخاطب با رسانه ملی می گردد. این تعامل میان بخش های مختلف رسانه و میان آن با مردم، کیفیت و کمیت کار را بالا می برد. برگزیدگان جشنواره پس از آن برای ارتقای خود تلاش و دیگران که جز تقدیر شدگان نبودند برای بهتر شدن در کار خود واکاوی می کنند.

در این میان ولی موضوع مهمی در مورد اجرای بانوان وجود دارد که مورد غفلت قرار گرفته است. اگر دقت کنید می بینید اجراهای جدی، جاندار و چالشی را کمتر بر عهده خانم ها می گذارند. می شود گفت تقریبا اصلا گفت وگوهای چالشی درباره آسیب های اجتماعی، ادیان، مسائل اقتصادی، سیاسی و... را به بانوان واگذار نمی کنند. در حالی که به نظرم نمونه های موفقی در این زمینه داشته ایم. مصاحبه خانم المیرا شریفی مقدم با رئیس جمهور یک سر و گردن بالاتر از دیگران بود و این نشان دهنده توانایی بانوان در این عرصه است. به دور از دیدگاه های و با قضاوت حرفه ای باید گفت ایشان با دانش کافی و تسلط بر فنون اجرا در لحظه لحظه گفت وگو، پویا و هوشیار حضور داشتند.

باید گفت برنامه هایی در مورد خانه داری که بانوان اجرا می کنند بد نیست، اما چرا در سایر حوزه ها به خانم ها اعتماد نمی شود؟ گویی ترسی برای سپردن این امر به زنان وجود دارد. مجریگری بانوان اغلب به اجراهای فانتزی محدود شده است؛ در حالی که توانایی مجریان زن رسانه ملی بسیار بیشتر از این است.